Gazetari Denis Dyrnjaja i ka dedikuar disa fjalë prekëse të nënës së tij, në 70 vjetorin e saj të lindjes.
Ai shkruan se në 10 vjeçarin e fundit gjërat për ne të gjithë në familje s’kanë qenë të lehta, veçanërisht për të ëmën e tij pas shokut shëndetësor që nga ishemia cerebrale, që i mori krahun dhe këmbën e majtë, por nuk i mposhti dot zemrën e fortë, të bardhë e të mirë për këdo që njohe e të njohu në jetë.
“Mirësia rrugëton me ty prej se ke ardhur në këtë jetë dhe pse nuk u rrite ne luks e nuk jetove në luks, ti e dije çfarë është e bukura dhe e duhura.” shkruan gazetari për të ëmën.
Postimi i plotë:
Mam 70!
Mam për ty sot mbërriti 70 vjetori i lindjes. Ditë të tilla për ne nuk janë ditë banketesh. Ato, ka vite që kemi kuptuar se nuk janë aq të rëndësishme, sesa vetë fakti i ekzistencës, prezencës dhe qenies tënde në këtë jetë. Në 10 vjeçarin e fundit gjërat për ne të gjithë në familje s’kanë qenë të lehta, veçanërisht për ty pas shokut shëndetësor që pësove 8 vite shkuar, nga ajo ishemi cerebrale, që të mori krahun dhe këmbën e majtë, por nuk të mposhti dot zemrën, atë zemër të fortë, të bardhë e të mirë për këdo që njohe e të njohu në jetë. Egoja dhe dëshira e çdo fëmijeje është që prindërit e tij të jenë më të mirët. Për ty, unë se kam më këtë ego, se që prej së fillova të kuptoj e të jem koshient u preha në bindjen time se ti ishe më e mira sepse aspiroje gjithnjë më të mirën. Nuk po shkruaj fjalë e rreshta për hipokrizi, s’do ta bëja kurrë këtë duke ditur se ti nuk je natyrë e lajkave. Je e thjeshtë ti mam. Je siç unë dua dhe siç më bën krenar e të lumtur. Mirësia rrugëton me ty prej se ke ardhur në këtë jetë dhe pse nuk u rrite ne luks e nuk jetove në luks, ti e dije çfarë është e bukura dhe e duhura. I realizoje ato edhe kur nuk ishte mundësia. Familja për ty është mbi gjithçka, është e shenjtë siç shkruhet në librat e zotit. Dhe për familjen t’i dedikove jetën dhe gjithë energjinë tënde të pafundme. Ehhh mam, mam…veshe një kostum e se ndërrove asnjëherë më, të gjithë me atë kostum të mbajnë mend, është “Kostumi i Modestisë”. Sot nuk të mora leje për këto rreshta. Është rasti kur nuk i merret leje as zemrës për fjalët që do të thotë, e ka aq shumë për të thënë e ç’të thotë më parë.. Kurrë nuk kërkove vëmendje, por ajo ishte gjithnjë te ty falë thjeshtësisë e mirësisë tënde. Këto ishin binarët e pasurisë tënde dhe e pasurisë sonë familjare. Ah sa shumë ka dhënë nga ajo pasuri e pafundme, shpirti yt. Unë e di shumë mirë, se ne kemi ecur për dore të dy, që kur këmbët e mia filluan të më mbajnë dhe ti nuk më ndave më prej vetes e unë s’u ndava më prej teje. Kemi përshkruar mijëra kilometra bashkë. Shumë… E këtë lidhje se ndau dot as vdekja, kur erdhi me vrull dhe pabesisht për të të marrë, një ditë nëntori e ti si gjithnjë nuk mendove për veten, nuk doje të më prishje gjumin, si mendon nëna për fëmijën që prej së lind dhe e mbajte sikletin për vete derisa për herë të parë u rrëzove në dysheme. Ti ndër vite ishe sëmurë por se shfaqe kurrë, sakrifikoje në heshtje. Në sytë tanë ishe njeri i pamundshëm, nuk mund të të prekte as një sëmundje dhe të të mundte asgjë. Por ky mit që ishte kultivuar pa kuptuar u rrëzua papritur. Një ditë nëntori mortja kishte hyrë pa trokitur, në shtëpinë tonë dhe po përpiqej të të merrte pabesisht, por nuk ja doli. Ne ishim bashkë si gjithnjë dhe arritëm fitoren më të madhe të ekzistencës, ngadhënjyem mbi vdekjen. Ah mam sa kam mësuar prej teje. Betejat i fitoje shpesh vetëm. Intuita, dinamika dhe energjia të karakterizonin të kishin temperuar besimin se gjithçkaje i dilet. Dhe unë po shkel shtigjeve të tua. Me pamundësinë tënde fizike shumë gjëra janë ndryshe, por edhe kjo prapë ska asnjë rëndësi kur mendon se je mes nesh. Dhe gjithashtu prej kur ne fituam betejën për jetën, unë e uroj ndryshe ditëlindjen. Nuk them u bëfsh 100 vjeç, se më duket se të caktoj moshë, por them edhe për shumë vjet ditëlindjen. Sot 70, edhe për shumë vjet mam qofsh me mua dhe me ne. Ti e di sa shumë të du!