Rasti i Shqipërisë me mediat është më i rëndë se ai i Turqisë. Të arrestosh 27 gazetarë opozitarë do të thotë se atyre vërtet nuk ke ç’u bën tjetër. Do të thotë se zëri i tyre është kundër qeverisë, do të thotë se ata nuk kanë frikë dhe se janë bërë vërtet problem për një sistem që nuk e përballon dot mendimin ndryshe apo kundër. Ndodhi kësaj here në Turqi dhe bota u ngrit në këmbë.
Tek ne kjo ka ndodhur në mënyrën më të frikshme të mundshme. Jo me polici. Qetë, butë, madje edhe me buzën në gaz. Pjesë e këtij informaliteti që po lufton me shpatë e hekur Rama janë edhe mediat. Dikush ka probleme me pagesën e energjisë a lidhjet e saj, një tjetër me ujin, një tjetër (apo ndoshta nga pak të gjithë) me ndërtime pa leje, për të mos folur për punën në të zezë, për evazion fiskal etj etj…. E megjithatë historia është më e hershme se kaq. Keni dëgjuar për rroga të papaguara në shumë mendia, si në gazetë ashtu edhe nëpër televizione. Mandati i dytë i Berishës nuk qe edhe aq i mbrothtë sa thuhej. Nisi kriza dhe të ardhurat po tkurreshin. Kompanitë e mëdha – sidomos ato të telefonave celularë, që janë tubi kryesor nga ku hyjnë paratë nëpër media përmes reklamave – nuk kishin më para. Jo për faj të tyre , por klientët e mëdhenj , kompani të tjera, nisën të mos paguajnë rregullisht. Në fund të këtij zinxhiri gjendej pronari i medias i cili priste çdo qindarkë për të nxjerrë sadopak kokën mbi ujë. Kjo lloj viktime, bashkë me kusuret që thamë më lart që i ka patur e i ka, si gjithë shoqëria, nuk ka ndevojë për policë për ta hedhur vallen sipas avazit. Këtij mjafton t’i shkojnë dy faturistë me logon UKT mbi jelekun fosforeshent dhe dorëzohen.
Pra “media është blerë” në të vërtet është një term i gabuar për Shqipërinë. Media është shantazhuar. Kjo është më e rëndë pasi frika e drejtuesve transmetohet si terror tek gazetari i thjeshtë i cili për shkak të të njetit informalitet (që punon në të zezë, që nuk ka sindikatë ta mbrojë, që as shoqatat e unionet e gazetarëve nuk pipëtijnë kur hiqen e vihen kolegë në vende pune) ul kokën dhe vrapon të fitojë bukën.
Si pasoj e këtij shantazhimi sot nga ekrani, nëse e vini re, është shmangur plotësisht njeriu i thjesht dhe halli i tij. Tashmë mass media – mjetet e komunikimit masiv – nuk janë më “bileta vajtje-ardhje”, por vetëm me një drejtim. Tashmë sidomos televizioni është kther në misionin që ka patur në kohën e komunizmit, si mjet i përcjelljes së vijës së Partisë. Sidomos në televizionet informative përditë gjen orë të tëra fjalimesh të gjata të Edi Ramës dhe ndonjë tjetri të cilit ai i jep leje të flasë. Nga ana tjetër del edhe ai/ajo që vendos PD të nxjerrë në foltoren e saj. NË fund të ditës, në edicionet e lajmeve të të gjithë televizioneve kemi gjysmë ore “ai tha, ai do të bëjë, ai u përgjigj” pa patur asgjë konkrete të asaj që është bërë a nuk është bërë e mbi të gjitha, pa patur popullin me gjithë hallet e kërkesat e tij.